تاريخ را که مرور کنيم زياد ميبينيم حکومتهايی که در واپسين سالهای عمرشان از موضع قدرت حرف ميزدند و سعی در توجيه نا بسامانی های داخلی و خارجی داشتند-اما اگر دوران قبل از انقلاب را با بعد از انقلاب مقايسه کنيم، در مييابيم ، زمانی که حزب رستاخيز تشکيل شد، يعنی سال 1353 حکومت دارای اقتصادی تقريبا به ساما ن بود، و نه از تحريمها ی بين المللی و نه از نقض حقوق بشر و حقوق شهروندی چنان که امروز شاهد آن هستيم خبری بود.اما هما ن حزب رستاخيز به سبب ادغام کردن همه احزاب در خود،و منحل کردن احزاب، باعث تک قطبی شدن فضای سياسی جامعه شد و کودک دست پرورده حکومت گلوی پدر را دريد و عملا ريسمان دارش را بافت.همان اختلا ف درون حزب بلای جان حاکميت شد و به عنوان يکی از اصلی ترين عوامل داخلی برای سرنگونی حاکميت شناخته شد و کار به جايی رسيد که خود حکومت در سال 57 آنرا منحل کرد.ما جراجويی های احمدی نژاد هم امروز کار را به جا يی رسانيده که امروز با حکومتی رو به رو هستيم که از عدم مشروعيت خارجی و داخلی رنج ميبرد.تحريم هاوقعطنامه ها،نقض حقوق بشر،مسدود شدن حسابهای بانکی،از طرفی و از طرف ديگر عدم مشروعيت داخلی. به عنوان مثال: تخريب شدن چهره بسيج و سپاه در ميان مردم، بوجود آمدن اپوزيسيونی بسيار قدرتمند موسوم به جنبش سبز، اختلا ف بين مجلس ودولت،اعتصاب بازاريان،دستگيری روزنامه نگران فيلمسازان و سران احزا ب ا عدامهای فله اي تجاوز و.... همه اينها نشانگر عدم توانايی حکومت در برابر مشکلات است. دراين ميان حرف های احمدی نژاد و تکرار گفته های 37 سال پيش شاه نه تنها از بار مشکلات نمی کاهد بل صد چندان بر آنها میافزايد. برای ايرانی که در زمان مشروطه قريب به 100 روزنامه و مجله آزاد داشته اينگونه خوابها ديدن نابخرديست. گفتند و نفهميدند، ميگوييم و نميفهمند
به قول دکتر شريعتی در در حکمومتی که فقط دولت حرف ميزند هيچ چيز را باور نتوان کرد. چه برسد به آنکه اين دولت نامشروع هم باشد. و اين آغازيست بر پايان جمهوری اسلامی ايران.
0 نظرها:
ارسال یک نظر