نصیحتی دوستانه به مدیران بالاترین

آن زمان كه بنهادم سر به پاي آزادي / دست خود ز جان شستم از براي آزادي

تا مگر به دست آرم دامن وصالش را / مي دوم به پاي سر در قفاي آزادي

با عوامل تكفير صنف ارتجاعي باز / حمله ميكند دايم بر بناي آزادي

در محيط طوفاي زاي ، ماهرانه در جنگ است / ناخداي استبداد با خداي آزادي

شيخ از آن كند اصرار بر خرابي احرار / چون بقاي خود بيند در فناي آزادي

 دامن محبت را گر كني ز خون رنگين / مي توان تو را گفتن پيشواي آزادي

 فرخي ز جان و دل مي كند در اين محفل / دل نثار استقلال ، جان فداي آزادي !
مدیران و سیاستگزاران بالاترین ! به این عکس خوب نگاه کنید . قدمت این عکس قریب به ۶۰ سال است . اینگونه میگویند زمانی که اولین جرقه های آزادی خواهی در ایران زده شد ، مجاهدین تبریز و طرفداران نهضت پر افتخار مشروطه برای تبلیغ مانیفست و مفاد آن در خیابانها راه می افتادند و تبلیغ میکردند . در همان روزگار در تبریز عالمی بود با نام صادق تبریزی که خبر شکل گیری نهضت را شنیده بود و از چند نفر از سران مشروطه خواه خواسته بود که قضیه را برایش بازگو کنند ، که اگر مقبول وی افتد او نیز به صف آزادی خواهان بپیوندد . الغرض زمانی که کاملا با محتوای طرح آشنا میشود ، می پرسد که البته این ایده نباید ایرانی باشد ؟ جواب میدهند خیر . ایده ای است فرنگی که به واسطه ی آن مردم فرنگ توانسته اند قدرت را مشروط کنند و خود حاکم بر سرنوشت ملک خویش باشند . صادق تبریزی در جواب میگوید : بسیار عالی است . اما پیشنهادی دارم ، واژه ی مشروطه به فرنگی چگونه ترجمه میشود ؟ میگویند ( کنستی تی سیون ) جواب میدهد پس شما هم همان را بگویید . چون مشروطه معلوم نیست که چه چیز است و کارتان را خراب میکند . هر چیزی که از سرزمینی دیگر وارد شود و رنگ و بوی آن سرزمین را بخود گیرد نه تنها آن را از ایده ال های خود دور میکند ، بلکه  بلای جان افراد آن ملک نیز میشود . او در آن روزگار به خوبی خطر مشروطه ی مشروعه را حس کرد و تذکر داد . و اما آنچه امروز در ایران شاهد آن هستیم ، همان رنگ و بوی ایرانیست که ما را از اصل و خواستگاه مشروطه دور کرده و  مشروعه را بر ما حاکم . در جهان نوینی که ما زندگی میکنیم ، دفاع از اصل آزادی بیان به عنوان یکی از اصول منشور حقوق بشر ، مورد قبول هر انسان آزادی خواهی است . و عدول از آن نشانگر درک نادرست ما از مفهوم و اصل مقدس آزادی بیان است . شاید لازم باشد این جمله ی زیبای جان استوارت میل را تکرار کرد که : ( اگر یک جامعه بر یک نظر متفق باشند ، و تنها یک فرد بر نظری دیگر باشد ،  بستن دهان و خفه کردن آن فرد به دست آن جامعه همانقدر مخرب و زیان آور است که انگار آن یک نفر دهان کل آن جامعه را بسته و خفه کرده باشد ) لذا دریغ کردن حق آزادی بیان ولا اینکه مخالف با نظرات ، عقاید یا منافع ما باشد ، به هیچ عنوان توجیه پذیر نیست بلکه توهینی است به ذات آزاد انسان . این تصمیم مدیران بالاترین و عذر بدتر از گناه آن دقیقا تداعۑ کننده ی نمونه ای از سلب آزادی فردیست . آزادی بیان نه سلاح حمل میکند ، نه فردیست که به خود بمبی بسته باشد . تفکریست مقدس و آسیب پذیر که حمایت و حراست ما انسانهای نوین را میطلبد . امیدوارم با گفتن این حقایق و مطالب دیگری که خوانواده ی بالاترین به آن متذکر شدند ، مانع از گردن زدن آزادی بیان در خانه ی آزادی خواهان شویم . ( من با نظر تو مخالفم ، اما تا مرگ میجنگم ، تا تو حق ابراز آنرا داشته باشی . ولتر  )