برگی از خاطرات سلطان خیابان پاستور !

درد دل با خجسته خانوم : در حالی که از فرط کسالت ،تاب و توان برایمان نمانده بود ، خجسته خانوم را صدا کردیم تا روی بواسيرمان ضمادی بمالد ، و در همان حال با او اختلاطی هم کرده باشیم ، مگر از آن برزخ بیرون بیاییم . بعد از فتنه سبز خیلی منزوی شده ام ، البته اصولا آدم گوشه گیری هستم . فکرش را هم نمیشود کرد که سلطان باشی اما بر ملک خود که هیچ ، بر بارگاه خود هم مسلط نباشی ، و همه چیز را طبق برنامه ای مشخص ، به دستت بدهند و تو هم مجبور باشی طوطى وار آنها را نطق کنی . سرنوشتم بسیار شباهتی خاص به سریال سلطان و شبان پیدا کرده است . میدانم که این قضا و قدر الهی است ، در طالع من چنین آمده که به دست امتم سرنگون خواهم شد . اما اگر میشد بدلی پیدا کنم مثلا  چوپانی که بیاید و چند صباحی بر اریکه سطنت تکیه زند و به جای ما نابود گردد ، یا فرار کند به مسکو . حوزه علمیه هم که پایگاه اصلی قدرت و مشروعیت ماست از دستمان خارج شده ، کسی برای هارت و پورت ما تره هم خورد نمیکند ، حتی به دست بوسی ما هم نمیآیند . حق هم دارند ، آخر کسی حرف یک آیت الله تقلبی را که باور نمیکند . هر کاری که میکنم تا مقدمات ولایت عهدی آقا مجتبی را آمده کنم ، و بعد از خودم تاج را بر کله پوک او گذارم نمیشود ، مراجع زیر بار این ننگ نمیروند . ما اصولا برای سلطنت زاده نشده بودیم . دست قضا بر کمرمان زد و با ماتحت به خمره ی عسلمان انداخت . اگر میدانستیم حداقل به مانند خدا بیامرز پیشین که به چندین زبان تکلم میکرد و هر چه که بود از پرستیژ بالایی برخوردار بود ، تقلید میکردیم . به جای آنکه مجتبی را به قم بفرستیم و او را وادار به خواندن مهملاتی که خودمان از همان اولین منبر که در مشهد رفته بودیم به آنها کافر شده بودیم ، میفرستادیمش در کالج های سوییس و فرانسه و با اوصول مملکت داری نوین آشنایش میکردیم . اه که اگر این فتنه فراگیر نبود ، این آرزوها را برای نوه یمان داشتیم ، آقا باقر . قصد داشتیم سلطنت را در خانواده حسینی خامنه موروثی کنیم . اما حیف که این امت ناسپاس همین امروز و فردا ، دودمان سلطنتمان را بر باد خواهد داد . خجسته کجایی ؟ قرار شد تو ضماد بمالی و گوش کنی ، نه اینکه خر خر کنی ضعيڣه پاشو سر جایت بخواب پاشو .